Saucy

 

photo credit: cookingclassy.com

 

Masaya ang lunch time sa PGH.  Libre sa lahat ng emplyado as long as may meal card ka at medyo ibaba mo lang ng kaunti ang standards mo when it comes to food.  Usually kumakain kami sa mess hall.  Matagal na akong nagwo-wonder kung bakit mess hall ang tawag sa dining area.  Dahil ba messy?  Anyway. 

Like what I’ve mentioned, bago ka maka-avail ng free lunch, kailangan mo munang kumuha ng meal card na ini-issue every month at pinipirmahan ng DTI representative everytime kakain ka sa mess hall.  Well not really DTI representtaive, nage-exxag lang ako.

‘Yung meal card ay parang bingo card pero wallet-size, naka print sa cartolina na iba’t-ibang kulay depende sa buwan, siguro nagiging pink s’ya pag Balentayms o golden yellow pag Pasko.  May 31 empty squares na nakalaan para sa signature ni Jang Geum, ang head mistress ng Hogwarts Cooking School of Witchraft and Wizardry.  Bakit Jang Geum?  ‘Nung time kasi na ‘yun, sikat na sikat ang Korean drama na Jewel in the Palace, kaya ang mga malolokong empleyado ng PGH ay bininyagan ang director ng Dietary Department as Jang Geum, the titular name of the popular period soap opera about a master chef in a Korean royalty.  Di nga ako sure kung head mistress nga s’ya basta walang uubra sa kanya pag s’ya ang nagse-serve ng ulam o nagmamarka ng meal card.  Bawal ang dagdag, bawal ang proxy, bawal ang extra rice.  Pag s’ya ang nasa main station, ang Dietary department ay under Martial Law.   At kapag napuno mo ang meal card mo ng signature n’ya, feeling ko pwede kang sumigaw ng “Bingo!” or di kaya qualified ka na sa next pa-raffle kung saan ihuhulog ang entry mo sa mahiwagang tambiolo para manalo ka ng gift packs from Birch Tree or Baguio Oil (Kuya Germs, ikaw ba ‘yan?)

 

The moment na tumuntong ka sa mess hall (pero  minsan, tinatawag din namin s’yang dietary), walang mahirap o mayaman.  Lahat pantay-pantay.  Kahit mestiza ka with long curly lashes, parehong pagkain ang iserserve sa ‘yo ni Manong, kung ano man ang sinerve n’ya sa isang mukhang holdaper na nag fall in line din- which is usually my go-to look at the end of a haggardous day. 

May mga Med Interns nga na nag-avail ng Libreng Lunch Package.  Hello… sa mahal naman ng tuition at living expenses ng med school, malamang mag-aavail ka ng free lunch as much as you can.  Baka nga ang ibig sabihin ng MD na title ay Magiging Doktor after Multiple Debts. 

 

Bago kami mag-trek papuntang Dietary, inaaalam muna namin kung ano ang ulam by calling the department.  Wala ka kasing choice pag dating mo dun dahil isang ulam lang ang sineserve nila.  Hindi s’ya parang canteen or turo-turo na pwede kang mag demand ng gusto mo (with additional pa-tweetums line na,  “ate padagdag ng sabaw”, kasi hindi tatalab ‘yan sa nagsasandok, unless cute ka talaga.) 

Medyo choosy pa kami ng lagay na ‘yan kasi na-spoil kami ng maraming options sa paligid.  Inside PGH, mayroong Coop sa second floor na bentang-benta ang to-go meals in a plastic bag, mura at masarap naman. Kumbaga ang menu nila, pang fiesta, ‘yung mga “Do” meals na kadalasan kulay pula, na kung minsan pare-pareho lang ang lasa, nagkatalo lang sa hiwa ng karne;  ‘yung menudo, asado, mechado, adobo, estofado and the likes.  For sure, teternuhan ko ‘yun ng Dalandan Soda.  Addicted ako sa drink na ‘yun kasi para akong umiinom ng time machine pag ‘yun ang panulak ko- it brings back childhood memories.  Mahilig kasi ako sa dalang-hita nung bata ako. 

Meron ding option na food court sa ground floor.  Iba’t-ibang stalls pero sa totoo lang, isa lang ang operator.  Pricey dito.  Ang exchange rate yata ng mga items sa food court ay either ginto or minsan, sarili mong buhay.  Pag bagong sweldo, nag-splurge ako dito from time to time.  Meron kasi silang to-die-for drink: Ice in a cup, flavored with tea (kasi, isang lunok lang ang Iced Tea nila).  Addicting and refreshing, kung sapat ang amount.   

At pag sweldo din, may option na mag-Rob.  Ilang steps lang pwede ka na mag Chef de Angelo or Tokyo Tokyo.  At isang tawid lang din from Rob, nandyan na ang CAMP, na to-go meals version sa UP manila- flavored with urban smog and sweat. 

Ngayon, pag nagtitipid ka, ang best bet mo- Dietary. 

 

Ang problema kung minsan, hindi consistent ang lasa ng mga meals.  Kung gutom ka, masarap talaga ang kahit anong pagkain.  May naaalala nga akong quote ni Miguel de Cervantes, “La mejor salsa del mundo es el hambre”, the greatest sauce in the world is hunger.  So bago ka kumain sa dietary, kailangan ay medyo kumakalam ang sikmura mo- mga bandang one o’clock na, para less lines at para may na-produce ka ng internal sauce sa katawan mo. 

Hindi naman sa hindi masarap ang luto.  Pag may special occasion nga gaya ng PGH anniversay or Christmas, bongga ang meals,.  More than one ang ulam at may pa-dessert at drinks pa.  Kadalasan lang kasi, ang ulam ay pang PGH talaga.  Masang-masa. 

 

May mga putahe sila na gusto ko at di ko malilimutan.  Ang most memorable sa akin  ay ‘yung Pork Tikwat.  Well, hindi ko talaga na-establish ang totoong pangalan n’ya kasi ganun ang pagkakarinig ko kay ate sa phone tuwing itatanong ko kung ano ang ulam.  Pag ‘yun ang sineserve, siguradong bababa ako at mag-avail ng free lunch.  Ang pork tikwat ay baboy na may brown sauce at ginisa sa suka with sili.  Sige nga daw, can anyone tell me what is that dish?  Inattempt kong alamin ang tunay na pangalan ng ulam na ito bago ko man lang lisanin ang PG, pero hindi ako successful.  Napirmahan na ang clearance ko at lahat, the mystery of the pork dish was never solved. 

 

So one time, ng tumawag ako para tanungin kung ano ang ulam, at saktong Pork Tikwat, naisipan kong duon mag lunch.  May katrabaho akong sosyalera na gustong sumama sa akin.  Si Sosyalera ay maganda, pero down to earth at very funny.  When she is around PGH people, she can be very masa at kakainin kahit anong pagkain ang i-serve sa kanya.  Pero sa Instagram feed n’ya, bawal ang cheap.  Pottery Barn and LV allowed only.  Sa amin, wala s’yang choice kundi mag-adapt sa ka-cornyhan kasi lalaitin namin s’ya pag hindi.  At heart kasi, feeling ko masang-masa s’ya.  Anyway, dalang-dala naman n’ya ang kanyang kasosyalan at mahal na mahal namin ang pagkamasang-sosyalera n’ya. 

 

Tinanong n’ya ako kung ano ang ulam.  At dahil hindi ko alam ang tamang pronunciation ng pork tikwat- ang sinabi ko na lang ay, “Binaboy na manok daw.”  Hindi ko alam kung bakit naging chicken dish ‘yung pumasok sa isip ko pero you get the gist, right?  I was just being sarcastic.  Tinanong ako ni Sosyalera (Sosh for short), “Dun ka kakain?”

“Oo.  Sama ako.”

 

So kaming dalawa ni Sosh ay pumila sa takilya ng pagkain.  Medyo blockbuster ang lunch time kasi ang haba ng pila.  Pagtapat namin sa nagse-serve ng ulam, biglang sinabi ni Sosh sa manong na taga-sandok, “Wow kuya, ‘yan ba ‘yung binaboy na manok?  Mukhang masarap a.”

Bigla akong napatingin sa kanya, nanlaki ang mata, at parang kong gustong mag-shrink sa loob ng uniform ko. 

Si manong nakatawa, Si Sosh naka-smile.  Hindi mo masisi si Sosh kasi pretty s’ya at cute and very innocent looking sa kanyang query.  At the bottom of my breath, sinabi ko ka sa kanya, “Sosh, hindi ‘yan binaboy na manok....joke lang ‘yun.”

Bigla kong dinampot ang tray ko at hinila si Sosh palayo sa service table para pumunta sa dining area habang ang buong kaluluwa ko ay natutunaw sa hiya.  Kung maputi lang ako, malamang nag-blush na ako, kaso instead of blushing naging purple yata ang complexion ko. 

Pagdating namin sa table, kailangan ko pang i-explain kay Sosh ang mga pangyayari,  at duon lang s’ya nagmula at naging mangiyak-ngiyak sa tawa at kahihiyan. 

Sometimes I question her judgement.  She is very good in so many things but she has bad taste in friends (me among them) apparently. Lagi tuloy kaming nag-aasaran ng mga bloopers namin sa isa’t isa. 

 

After that, di na yata kumain sa Dietary si Sosh.  Na-trauma ng Pork Tikwat.  Napilitan lang s’yang kumain sa mess hall nung time na ‘yun kasi kaming lahat ay nagtitipid kaya s’ya na-pressure.  So nagtipid na din s’ya kahit di n’ya kailangan.  Buti na lang, absent si Jang Geum.  Imaginin n’yo na lang kung ano ipinagawa sa amin ni Jange Geum kung narinig n’ya ang kabulastugan namin. 

Sa totoo lang, kahit kinain kami ng hiya ng sandaling ‘yun, nabusog naman ang aming mga t’yan.  Lalo na ang aming memories.  Nagkaroon kami ng anecdote na unuulit-ulit namin sa isa’t-isa sa tuwing magkikita kami.  So now, I think, La mejor salsa del mundo es el Pork Tikwat, porque los recuerdos son para siempre.

 

June 26, 2020