The Nutribun Paradox

Photo credit: verafiles.org

 

Madalas sabihin sa akin ng mga tao na mukha daw akong mabait.  Palagay ko, dinaan ko lang sa operant conditioning ang conciousness ng lahat kaya nalinlang ko sila.  ‘Nung bata kasi ako, in-announce ko sa buong mundo na gusto kong maging pari.  So in return, the whole world believed in me.  Madali talagang kumbinsihin ang mundo kasi maniniwala talaga ito sa ‘yo.   Iniisip ko tuloy kung ano sa pagiging pari ang naka-attract sa akin at naging life-long goal ko ito.  Basta mula pagkabata, I was branded to be either the most behaved of the class or the one least likely to kill even a fly.  Pero sa totoo lang, salbahe ako sa tunay na buhay.  Alam naman ng lahat ng kaibigan ko na pintasero ako.  Nakuha ko malamang ang trait na ‘yan dahil lumaki ako sa Hermosa, Bataan.  Kakambal na yata namin ang pagiging laitero.  We tell it the way it is.  Minsan nga ginagamitan pa namin ng makukulay na descriptions ang aming panlalait kaya imbes na maging mean ang pamimintas, it becomes entertaining.  At least among ourselves.  Sa tingin ko, hindi mage-gets ng ibang tao ang aming baluktot na pag-iisip kasi it will be considered rude and very unkind.  My argument is:  kung may amoy ang kili-kili ko, mas gusgutuhin ko ng diretsuhin ako na kailangan kong mag tawas kesa daanin pa ako sa mga paligoy-ligoy na usapan.  At least problem-solved agad.  Pag kasi kinonsider mo ang sandamakmak na feelings, baka hindi ko ma-gets ang point.  Imbes na isipin ko na kailangan kong mag-Rexona baka akalain ko lang na inaa-admire nila ang aking almost hairless kili-kili. 

Sa malalapit kong mga kaibigan, alam nila ang tunay kong kulay. 

Kapag pangit ang isang bagay (or tao), hindi ko na sinu-sugar coat.  Pangit talaga e, ano magagawa ko dun? 

 

Nung kasagsagan pa ng ASAP at SOP, madalas akong magbabad sa TV, hindi para ma-entertain kundi para manglait kung anuman ang palabas.  Parang nung time na ‘yun (well I think, hanggang ngayon), pag marunong ka magpa-cute, talented ka na.  At mas maingay ang production number, mas considered na ground breaking.  Naiinis sa akin mga kapatid ko kasi ang daldal ko daw pag nanood ako ng TV, puro daw ako comment.  Pero I think, I have entertanined them with my remarks on Marky Cielo (RIP), Champagne Morales, Carlos Agassi, and the likes.  Para daw akong si Simon Cowell, kahit hindi pa sikat si Simon Cowell nung time na ‘yun. 

 

Natuto na lang akong mag-mellow down nung  nagsimula akong magtrabaho- for obvious reasons.  Kailangang maging propesyonal.  At na-enhance ang pagbabalat-kayo ko nung makarating ako ng America kasi I have to be politcally correct all the time.  Atsaka mas sensitive ang mga Amerikano kapag pinag-usapan na ang edad at timbang.  Sa atin kasi, normal na pagbati ang “Uy tumaba ka.”  Minsan nga, it is considered a compliment.  Pero pag tinraslate mo na kasi sa English yun, parang ang samang pakinggan. 

Kasi naman, never sa akin naging issue ang pagiging overweight kaya mas less sensitive ako sa timbang.  On the other hand, I was on the opposite side of the spectrum: I have been struggling all my life to bring my weight up.   ‘Yun ang aking “underweight problems”. 

Nung elementary kami, lagi akong nakalista sa feeding program.  Parang ako lagi ang top 1, tapos pumapangalawa yung kaklase kong si Benjo (not his real name) kasi pareho kaming “malnourished” quote, unquote (with finger air quotations for emphasis).  Mas lamang lang ang pagiging malnourished ko kay Benjo kasi matangkad ako kaya apparently, hindi proprotional ang height at weight ko. 

So ‘yung feeding program namin ay isang malaking joke.  We were forced-fed with the infamous Nutribun.  Wala namang special sa nutribun.  Napakagaling lang ng nag-isip ng nagpangalan dito kasi very scientific s’ya at catchy.  Pero I don’t think there was nothing nutricious about it*.  Kumbaga, ang nutribun ay carb loading- isa s’yang buong tinapay na halos isang kilo ang timbang- minsan ay nagbabalat kayong ensaymada or pan de coco, or minsan naman tinapay lang talaga na walang palaman.  Favorite ko ‘yung ensyamada variety kasi may cheese.  Gayunpaman, kung araw-araw ka ba namang papakainin ng tinapay, kahit gruyere or asiago pa ang topping n’yan, sigurado akong isusumpa sabay isusuka mo ang nutribun.  We had to eat the stupid bread, come what may.  Minsan may mga unofficial watchdogs i.e. chuchu(huahua) na magsusumbong kay Ma’am pag hindi mo inubos ang tinapay at tinapon mo lang sa basurahan.  I had to endure the nutribun for five or six years of my elementary life.  Hindi pa uso nun ang gluten-free pero palagay ko, kung may concept na ang tao about that, gluten-phobic na ako.  Yung tipong kakatihin na ang buong katawan ko at magbabara na ang aking windpipe sabihin mo lang ang word na “harina”. 

Hindi nagtagumpay ang feeding program ng gobyerno to bring up my weight.  Or anybody’s weight for that matter, at least sa class namin.  ‘Yung nanay ko nga hindi concerned sa timbang ko, e kung bakit nagingialam pa ‘yung mga teachers ko at yung Department of Education (Culture and Sports, ‘yun ang tawag sa kanya nung time na ‘yun) sa aking kalusugan.  Payat pa din kami ni Benjo nung gumraduate kami ng grade 6. 

 

Parang dati, ang sukatan ng pagiging healthy ay ang pagiging chubby.  Hindi kaya dahil lumaki ako sa third world country, kaya ang isip ng lahat, na kapag payat kami walang nutrition ang buhay namin? 

 

Nung grade 4 ako, dumaan ang aming buong klase sa physical fitness test.  Sa tingin ko, hindi alam ng teacher namin kung pano i-conduct ang naturang exam kasi maraming nag-pass out sa step up and step down test.  ‘Yung classmate kong asthmatic, nag-drama na hihimatayin din s’ya (kasi maraming hinimatay) pero hindi ito natuloy kaya umiyak lang s’ya ng umiyak, which in turn triggered her whole asthma.   ‘Yung best friend naman n’ya, todo paypay lang sa kanya, enabling her to do more drama, which worsened her asthma attack.  Si Ma’am, keber lang sa kanyang table, bubulong-bulong na “arte”.  Sa palagay ko, nagpapanic na ang bestida n’ya na baka sugurin s’ya any moment ng mga magulang ni Asthmatic kong classmate. 

Ang mali sa physical fitness testing na kinonduct ni Ma’am ay ginawa n’ya itong basehan ng grade. Kaya siguro nagkanda loko-loko ang top ten namin kasi may mali sa PE part ng aming MAPE (Music, Arts and PE to you).  Ginawa din n’yang competetion ang test. 

So kumbaga, kung ilan ang magawa mong push-ups, or sit ups, or ilang steps ang magawa mo sa step up and down test in 5 minutes, ‘yun ang grade mo.  E naka 7 push ups lang ako.  Tandang-tanda ko ‘yun kasi pinagtawanan talaga ako ng mga kaklase ko.  What a sight to behold, ‘yung payatot nag-push up, pero hindi nag-succeed.  So na-compare ako sa isa kong kaklase na naka 30, which was the highest score.  Samantalang 7 ang average push ups naming lahat, pero ako pa din ang tumanggap ng panglalait.  Well, that is Hermosa Elementary School to you.  As far as sit ups naman, hanggang 10 lang ang kinaya ko.  Mababa pa din sa kanilang standards.  Samantala, madami akong step ups na nagawa at madami akong nakolekta na straw sa running challenge.  But wag ka, hindi ito napansin. 

Ang standard score ay kung sino ang mataas at hindi ang average.  Sa totoo lang, ang horrible ng form naming lahat nung nagsi-sit ups kami, which would have caused back problems if we would have done it on a regular basis.  But then again, what did we know during that time? 

 

Samantalang ngayon, ang problema dito sa America ay ang obesity rate ng mga grade school children.  Kabaligtaran ng nangyari sa amin nung mga bata pa kami, 40 years ago, on the other side of the planet.  Ang pag-iisip ng mga tao nun, pag kulang ang iyong timbang, hindi ka healthy.  Siguro dapat napagtagpi-tagpi na nila na hindi porket underweight, hindi na healthy.  Hindi kaya ako hinimatay sa fitness test. 

Eventually, ‘yang pesteng yawang Nutribun na ‘yan ay nagdeteriorate ang quality habang kalaunan.  Ang palaman na macapuno ng pan de coco ay nadagdagan ng mga bukbok: ‘yung mga insekto na makikita mo madalas sa mga bigas or harina kung luma na ito.  Ito siguro ang secret recipe kaya na-maintain namin ni Benjo ang aming weight nung kabataan namin.    

 

Ang hirap kayang maging payat pag bata ka.  Lalo na sa bayan namin.  Kasi ‘yung kapintasan mo ang magiging brand mo para makilala ka ng mga tao.  Naalala ko na tinawag akong “Ting-ting” noon.  Nung una, nagagalit ako, pero I have learned to embrace the title because it was true.  Eventually, it did not bother me.  Dun kasi ako nakilala. 

At ang pagiging payat ko ang naging puhunan ko kung bakit nanalo ako sa mga student council ek-ek nung tumuntong ako ng high school dahil may recall ang aking personality.  “Iboboto ko ‘yung payat, si Hulk Hogan.”  Clever ‘yung campaign manager namin kasi magaling ang strategy n’ya sa pagmamarket sa bawat isa sa ‘min na kumakandidato.  I did not rely on the love teams- kasi ‘yun ang trend nung high school: pakiligin ang mga voters para iboto ka nila.  I relied, literally, on my body. 

Proud naman ako sa pagkapanalo ko kasi may promise kami nung campaign na tinupad namin nung nasa council na kami-‘yung magkaroon ng school publication.  Kami ang kauna-unahang editorial board.  Mula ng tumuntong ako sa eskewelahang ‘yun, hindi natupad ang pangako na magkaroon ng school paper kundi pa kami naging student council.  However, I do not think it was because of the student council why it materialized (sa totoo lang).  May isang teacher kami na nagpasimuno ng lahat kasi na-discover n’ya na may talent ang ilan sa amin sa pambobola i.e pagsusulat.  Kaya nabuo ang “Rizalite”, named after our National Hero, San Mig Lite.  Ay Jose Rizal pala. 

 

So ayun na nga ang kwento kung bakit never ko na-achieve ang aking ideal weught until I was in my forties kasi bukod sa mapanlait ako, maling concept ng health and na-instill sa akin all this time.  Akala ko, to be fit is to be fat.  Mali pala.  Sabi nga din ng teacher ko na nag-conduct ng fitness test, “Ang pinakamahirap na kalaban ay ang sarili”.  Dapat yata na in-apply n’ya din ‘yun sa fitness test na ginawa n’ya sa amin- we should have been compared among ourselves not with other people.  She should have known, the quote came from her.  Edi hindi sana ako na-trauma sa pagpu-push up at hindi din intake ng asthma ‘yung kaklase ko. 

 

One time nga, na-eavesdrop ko sa isang estudyante kung bakit nila ako iboboto sa elections nung high school,  “Iboboto ko ‘yung payat, si Hulk Hogan, kasi mukhang mabait.”

 

Pakshet naman, payat lang ako pero hindi nga ako mabait e!  

 

September 29, 2020

 

 

*by the way, napag-alaman ko sa aking research na ang Feeding Program pala nung elementary ako ay sponsored ng USAID.  At naging successful pala ito into lowering the malnourished children in the Philippines from 5% to 1%.  Pero siguro, kabilang ako dun sa 1%.  Hindi sila nagtagumpay sa akin.